Geschreven op: 13 Juni 2019 Herschreven op: 7 oktober 2020

Een verhaal met een heftig eind.

Let op! dit is een waargebeurd verhaal.

Het was veertig graden en als een chagrijnig, smeltend meisje liep ik over straat. De infrastructuur, wat een klote woord eigenlijk, is verschrikkelijk voor mensen zonder auto hier in Orlando. Van café naar restaurant vluchtte ik naar de airconditioning. Tot overmaat van ramp belde mijn moeder om te vragen of ik het naar mijn zin had. Nee en eerlijk gezegd maakte dit gesprek het er niet beter. Ik mocht ‘niet klagen want ik was de enige die met mijn vader mee op zakenreis mocht’ blah die blah. Verder had ze gelukkig wel een geniaal idee. Dus ik stapte zoals zij mij adviseerde gewoon de bus in, in de hoop een winkelcentrum te vinden.

Het was mij wel eens eerder overkomen dat iemand mijn buskaartje betaalde of dat de buschauffeur een oogje toe kneep, omdat mijn saldo weer eens te laag was, maar dit moment maakten mijn gehele dag. Ik kon me namelijk niet voorstellen dat deze jongen had gedacht: ‘wat een leuke meid, ik ga haar eens even helpen’. Ik kon me dit niet voorstellen omdat mijn gezicht al de hele ochtend op onweer stond en ik stond te bekvechten met de chauffeur. Een beetje verplicht ging ik naast mijn redder in nood zitten en hij bleek hartstikke gezellig. Hij kwam uit Colombia en hij moest wel lachen om mijn klote dag.

De Nederlandse salsa danseres

Omdat mijn humeur helemaal was omgedraaid wilde ik die avond dansen. Online had ik een salsaclub gevonden en ik gokte er maar op dat er iemand zou zijn op een dinsdag avond. In totaal waren er 7 mensen, inclusief de barman, maar een dansje zat er wel in. Een half uurtje later kwam de Colombiaan (DIE UIT DE BUS) de club in lopen, dus ik was verbaasd en verast. Niet zo verbaasd en verast als hij, omdat hij niet had verwacht zo’n wit meisje in een Latinclub aan te treffen. Toen de club sloot bedankte ik hem opnieuw en dit keer voor de leuke avond en namen we opnieuw voorgoed afscheid.

De auto hosselaar

De dokter in opleiding en de Tupac onder de geneeskundigen

Dag drie in Orlando en mijn vader had me gevraagd mee te gaan naar zijn werkcongres. Dit congres zou plaats vinden in een enorm hotel waar allerlei doctoren presentaties zouden gaan geven. Volledig voorbereid ging ik mee naar dit congres. Ik had een tas vol met stripboeken en ging ervanuit dat ik een saaie dag ging hebben voor het goede doel, mijn vader.

Midden in de wereld van Marvel zat ik toen er op mijn schouder werd getikt. Het was de Colombiaan. Dit keer stond hij in een net pak tegenover mij. Bleek dat deze jongen in zijn laatste studie jaar zat en een presentatie mocht houden over zijn eindproject op dit congres. De Colombiaan studeerde voor dokter en kende mijn vader die een of ander saai boek had geschreven over een of ander saai onderwerp. Beide waren we opnieuw verbaast en verast. Hij wilde graag mijn vader ontmoeten en mee naar de presentatie en ik wilde graag gezelschap. Na de saaie dingen zijn we rond gaan lopen en kwamen we erachter dat er een groot zwembad in dit gebouw zat. Zodra de Colombiaan zijn presentatie had gedaan gingen we illegaal zwemmen. Dit was de derde keer dat we elkaar ‘toevallig’ tegenkwamen en nu hadden we besloten dat we de rest van de week samen zouden doorbrengen.

Trouwens los van het ontmoeten van de Colombiaan was mijn vader echt VET COOL. Hij moest een presentatie houden tegen een of andere hoge chirurg en zij moesten elkaars argumenten over een bepaald onderwerp overbluffen. Ik kan dit niet anders omschrijven dan een epische rap battle tussen dokter nerds. Eerlijk gezegd was ik onder de indruk en mijn pa is de Tupac onder de geneeskundigen.

Een romantisch moment

We namen voor kort afscheid want ik zou hem die volgende dag weer zien, we zouden gaan schieten met automatische geweren. Aangekomen in het hotel wilde ik nog iets doen. Spontaan was ik aan het googelen naar Disney World tickets en zowaar had ik er twee gevonden voor diezelfde avond. Zo snel als dat ik besloten had dat ik deze avond naar Disney World wilde, zo snel als dat ik aangekleed was. Tien minuten later stond ik voor het hotel van Sergio (laten wij zijn naam maar noemen), met de opdracht dat hij naar buiten moest komen. Die jongen kreeg denk ik een hartaanval toen hij mijn plan voor de avond hoorde en mijn nieuwe auto voor het eerst zag. Nadat we met keiharde muziek wat rondjes hadden gereden en hij weer een beetje gekalmeerd was, konden we echt naar Disney World. Het werd al donker, we hadden avond kaartjes, maar we moesten opschieten om de beginshow te kunnen zien.

We hoorden de muziek uit de verte toen we naar voren aan het sprinten waren. Het scheelt toch als je niet wordt afgeremd door kleine kinderen, kinderwagens of slome ouderen. Wij rende langs de duizenden mensen en zonder enige schaamte zochten we een plekje vooraan. Verder konden we niet komen. We stonden vast voor een of andere fontein en met dat we aan het balen waren niet nóg dichterbij te kunnen komen startte de show. We bleken op de perfecte plek te staan.

Onbedoeld beland in een mega romantische setting. Zo stond ik met een vreemde naar de beste vuurwerkshow uit mijn leven te kijken. Heel vloeiend liepen onze gesprekken niet met zijn gebrekkige Engels en mijn Spaanse vocabulaire van drie woorden, maar iedereen had de spanning van zo’n romantisch moment kunnen voelen. Ergens was er besloten dat dit nu niet ging gebeuren want we gingen als matties door het park. Een en al aankloten dat we deden het was echt een top avond.

De laatste paar dagen

Washington DC

Het definitieve afscheid deel drie

Blijkbaar gaan er ook bussen vanuit Boston richting New York, want ik kreeg een berichtje bij aankomst. ‘Where are you right now?’.  5 minuten later besefte ik dat hij ook ergens in New York stond en dat hij ook op zo’n onmogelijke tijd was opgestaan met precies hetzelfde plan als ik. Een uur later zaten we samen aan een ontbijtje in een café midden in NEW YORK CITY. Dit was de tweede keer dat ik mij volledig in een film waande en zo voelde eigenlijk de gehele 48 uur die daarop volgde.

Even tussendoor…. Deze gek had bedacht dat hij mijn hotel in New York wel wilde betalen, aangezien ik 800 dollar makkelijk had kunnen jatten zonder hem ooit nog te zien. Na 100x te hebben gezegd dat ik dat nergens op vond slaan, heb ik verloren, dus ik had een gratis tripje New York.

We wisten dat ons nieuwe afscheid was uitgesteld. Er was geen minuut van de 48 uur verspilt. We hadden alles gezien, elk monument. New York by day, New York by night. We hadden alles gedaan, gefietst door de stad, naar het theater geweest en gedanst in de regen op Times Square. Toen we het laatste van mijn lijstje aan het afstrepen waren hadden we nog twee en een half uur over. We zaten met onze New York pizza in Central Park te praten en uit te stellen dat we nu dan écht bij ons definitieve afscheid gingen komen.

Het heftige einde

Misschien dat je verwacht dat het heftige einde zal zitten in het voorgoed afscheid nemen en het terug gaan naar onze eigen landen, maar dat was het dus totaal niet. Het definitieve afscheid in Amerika was op een metro station. We moesten beide een andere kant op om onze bus te kunnen halen. Het afscheid bestond uit een dikke knuffel, een hoop dankbaarheid en de uitgesproken wens om elkaar ooit nog te bezoeken. Met de bekende hartkloppingen zat ik in de bus terug naar DC. Nog maar nét op tijd zat ik in de bus. De gevolgen voor mijn ticket naar Nederland waren groot geweest als ik deze bus niet had gehaald.

De rest van de reis verliep rustig en een paar dagen later zat ik weer gewoon op de bank in mijn eigen woonkamer. Sergio en ik hadden nog af en toe online contact, maar we weten allemaal dat dat na een tijdje zal ophouden. Ik keek terug op een magische tijd.

’s Avonds laat werd ik gebeld door een gek buitenlands nummer. Een hysterische Spaanse vrouw was in mijn oor aan het gillen. Sinds ik terug was gekomen uit Amerika was ik Spaans aan het oefenen voor die keer dat Sergio naar Nederland zou komen. Er waren plannen voor hem om te gaan studeren in London en naar de bruiloft van mijn moeder te komen. Ik herkende uit dit telefoongesprek wel geteld drie woorden. ‘fiets’ ‘Sergio’ en ‘ziekenhuis’.

Een vrouwelijke collega van Sergio had mij gebeld om mij te laten weten dat Sergio in een ongeluk was geweest. Tijdens het trainen is Sergio van zijn fiets gereden door een auto die hem niet had gezien. Een paar dagen later werd hij wakker in het ziekenhuis volledig vanaf de nek naar beneden verlamt. De zenuwen in zijn rug zijn geraakt.

De toekomst

We zijn nu een jaar verder. De studie in London kon niet meer doorgaan en hij wilde niet dat ik die kant op kwam. Ik herinnerde hem er te veel aan dat er een vet leuke tijd was net vòòr zijn ongeluk. Dankzij wonderen en veel therapie kan Sergio zijn bovenlichaam weer goed bewegen. Na zo’n lange tijd wordt de hoop op herstel voor zijn onderlichaam wel met de tijd minder, maar het is voor hem nog steeds een full-time baan. We hebben een tijd lang geen contact gehad omdat hij dat te pijnlijk vond, maar in februari vorig jaar werd ik opeens weer gebeld door hem. Excuus voor het verbreken van het contact en de depressieve berichten net voor de verbreking. Alles was begrijpelijk en natuurlijk was ik blij dat hij nu uit de donkere periode was.

Wanneer dit soort dingen gebeuren is mijn enige toevlucht God. Wanneer alles buiten eigen macht ligt is naar God gaan met alle macht de beste optie. Ik moest weer janken aan de telefoon toen hij mij vertelde dat hij dankzij onze gesprekken in New York Christelijke muziek is gaan luisteren en mijn zicht op het geloof beter begreep.

Het einde

Soms hebben we nog contact en eigenlijk altijd laat ik hem weten wanneer ik weer eens ons verhaal heb verteld. Nog steeds staat de wens om ooit te dansen in Colombia. Dit zal ook zeker een keer gebeuren, met of zonder rolstoel.

Je hebt de tekst helemaal tot het EINDE gehaald. Ik ben erg benieuwd wie van jullie het tot zover hebben gered. Laat het me weten ;)