Geschreven op: 11 okt. 2020

We gaan allemaal een keer dood. Zo, hier is een lekker begin van een stukje tekst. Doodgaan is het eind dat wij allemaal verwachten. ‘En dan?’ Dat is de vraag die iedereen op zijn eigen manier probeert te beantwoorden, maar echt weten doen we niet.

Iemand ging met mij een discussie aan. Ik hou daar van, dus ik zat al helemaal op het puntje van mijn stoel toen hij met de volgende woorden kwam:

‘Stel je voor dat God niet bestaat. Stel dat je straks dood bent en er is helemaal niks. Je hoort niks, je ziet niks en alles is zwart. Heb je dan niet verschrikkelijk spijt van alle regels van God die je hebt opgevolgd? Heb je dan geen dingen gelaten omdat je dacht dat God dat liever niet van je wilde zien? Misschien heb je dan wel juist bepaalde dingen gedaan die helemaal niet nodig waren en achteraf eigenlijk nergens op sloegen. Ben je daar niet bang voor?’

Ik moest even nadenken, wilde niet meteen met Bijbelteksten gaan smijten (hier ben ik ook niet zo goed in), maar uiteindelijk was mijn antwoord simpel:

‘Stel dat hij niet bestaat en er geen God of hemel is. Straks ben ik dood en dan is er helemaal niks. Ik voel niks en hoor niks, alles is leeg. Zelfs dan kan ik met volle overtuiging zeggen dat ik blij ben dat ik tijdens mijn leven in hem heb gelooft.

Als God niet bestaat, dan zijn er gewoon ontelbare momenten van rust geweest waarin ik heb gebeden naar het niks. Dan heb ik erg vaak fantastische placebo effecten met rust en kracht gehad, precies op de goede momenten. Als God niet bestaat heb ik voor niks elke zondag een rustdag gehad, wat jammer van die extra series die ik heb gekeken en erg vervelend dat ik niet productiever was op al die zondagen. Ik heb me dan voor niks aan allerlei leefregels gehouden die mij tot een mentaal en fysiek gezond persoon hebben gemaakt. Ik heb een hoop vrienden van allerlei leeftijden gemaakt in de kerk waar we met z’n alle naartoe gingen puur voor de gezelligheid. Elke week heb ik weer mijn best gedaan mooi te zingen voor een God die er niet was, maar zingen vind ik altijd wel leuk. Ja, ik ben er van overtuigd dat geloven in God fijner is dan niet, zelfs wanneer hij er niet zou zijn. Maar…’

Ik eindigde mijn gesprek door de vragen aan het begin van de discussie precies om te draaien.

Maar wat als jij het totaal mis hebt. Stel je voor dat hij wél bestaat. Stel het je niet alleen voor als een sprookje, maar probeer je het eens te beseffen. Stel dat hij wél bestaat. Dan sta je straks na dit korte, gekke leven voor zijn aangezicht. Is het verhaal over jouw leven dan leuk om met God te bespreken? Als je echt even stil staat en beseft dat God er wél is, doe je nu dan de dingen handig?

Als God er wél is, is er gewoon een handboek waarin allemaal handige levenstips staan (de Bijbel). God zal niet boos op je zijn als je niet doet wat hij van je vraagt, zo’n vader is hij niet, hij zal nooit zeggen: ‘ik zei het je toch’. Toch lijkt het mij wel een beetje dom als je een handleiding hebt en er alsnog voor kiest deze totaal te negeren. Tegen de tijd dat je dood gaat zijn er zoveel fouten gemaakt, tijd verspilt, mensen pijn gedaan wat achteraf allemaal niet nodig bleek. Dit is gewoon precies hetzelfde als een IKEA meubel in elkaar zetten op gevoel en dan achteraf zeuren dat er nog schroeven over zijn en dat je kastje meer op een tafel lijkt.’

Trouwens even tussen jou en mij: Ik denk niet alleen dat het dom is om het handboek te negeren, hoewel ik dat soms ook wel eens doe (vooral kookboeken, pakt ook niet altijd goed uit). Ik denk ook dat het dom is om altijd te blijven zeggen dat ‘niets is wat het lijkt’, want eigenlijk is het meestal precies zoals het lijkt.

Even een aantal voorbeelden:

• ‘Dat lijkt me geen goed idee’
• Romantische series: ‘schat, het is niet wat het lijkt;’.
• ‘Dat lijkt wel een vliegtuig’, ‘Nee joh, het is een UFO!’

Het is eigenlijk best vaak PRECIES wat het lijkt.

Wat ik hiermee wil zeggen is dat wanneer het overduidelijk op iets lijkt het meestal wel veilig te zeggen is dat het IS wat het lijkt. Als het lijkt op een eend, zwemt als een eend en kwaakt als een eend is het hoogstwaarschijnlijk een eend. Wanneer je bijvoorbeeld voor iets bidt en antwoord krijgt of wanneer de preek precies aansluit op jouw persoonlijke moeilijkheden. Soms hoor je een lied wat al de hele week in je hoofd afspeelt met tekst die jij nodig hebt. Iemand zegt zomaar de woorden die je al een tijdje wil horen of in mijn geval: je had gebeden meer over God te kunnen vertellen en nog geen 24 uur later heb je deze discussie.

Je zou er voor kunnen kiezen om het voor de zoveelste keer op ‘toeval’ te gooien of op zoek te gaan en een kans te wagen op geloof. Als het lijkt op God, als het klinkt als God en als het voelt als God is het waarschijnlijk…. Geen toeval.

Geloven, waar of niet, is niet alleen super fijn, handig en rustgevend, maar het lijkt me ook zo vervelend (en dat is nogal een understatement) om niet te geloven en er dan na mijn dood achter te komen dat ik toch fout zat. Hij zal me vragen: ‘waarom kwam je niet toen ik je zo vaak en zo duidelijk riep?’ Dit lijkt mij toch een enigszins ongemakkelijk gesprek.

Mocht ik als gelovige fout zitten, dan hoor ik er niks meer over.

Geloven is niet voor niks ‘geloven’, gelukkig is geloven alleen al genoeg. Soms is dat al lastig zat, maar dat hoeft het dus duidelijk niet te zijn.

Je hebt een Christelijk stuk van mij gelezen. Ik ben gewoon heel nieuwsgierig wat je vind en hoe jij hier overdenkt. Vul de Poll in: